หนังสือมือหนึ่ง เพียงใจที่ถูกเมิน -มุกนิล พร้อมส่งค่ะ
💔 โปรย...เพียงใจที่ถูกเมิน 💔
หัวใจที่มอบให้ไปกลายเป็นสิ่งไร้ค่าที่ถูกเมิน การเดินหันหลังจากลาในวันนั้น เป็นคำตอบที่ชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการทั้ง ‘เธอ’ และ ‘ลูก’
การที่เขากลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง จึงไม่จำเป็นต้องได้รับการเหลียวแลจาก ‘เธอ’ และ ‘ลูก’ เช่นกัน
===========================
❤️🩹 น้ำจิ้ม 1 ❤️🩹
.
“เราเลิกกันเถอะ”
.
ข้อความสั้น ๆ เปรียบเหมือนคมดาบฟาดฟันลงตรงกลางใจ เฉือนก้อนเนื้อในอกจนแหว่งวิ่นไม่มีชิ้นดี คำพูดนั้นสะท้อนก้องไปมาราวเสียงของปีศาจ ทว่าคนที่พูดมันออกมาแท้จริงแล้วเป็นผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด
.
ก้อนสะอื้นแล่นกระจุกบริเวณลำคอตีบตัน แม้แต่เรี่ยวแรงจะกลืนน้ำลายยังแทบไม่มี มนรดาได้แต่ปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลดั่งสายเลือดที่ทะลักจากความปวดร้าว ถ้อยคำสั้นเพียงนิดแต่กัดกินหัวใจจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่
.
เธอรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายสอดมือสองข้างสวมกอดเขา ซบใบหน้ากับแผ่นหลังจนเสื้อยีนสีฟ้าเปียกชุ่ม
.
“ถ้าขิมทำอะไรให้พี่โอบไม่พอใจ ขิมขอโทษ แต่เราไม่เลิกกันได้ไหม ขิมรักพี่โอบ ขิมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่”
.
คนที่ยืนนิ่งราวหุ่นขี้ผึ้งจับข้อมือบางออกจากเอว หมุนตัวกลับมาช้า ๆ มองหน้าคนที่เพิ่งถูกบอกเลิกด้วยสายตาเย็นชา
.
“แต่พี่ไม่ได้รักขิม ไม่อยากอยู่กับขิม”
.
“เพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม” เสียงของเธอดังขึ้นยามเอ่ยถาม “พี่โอบมีคนอื่นใช่ไหม บอกมาสิว่าพี่โอบมีคนอื่น”
.
กำปั้นเล็กกระหน่ำทุบตีแผงอก นาทีนี้สติของมนรดาขาดผึง อารมณ์กรุ่นโกรธปนเปกับความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้เธอเผลอทำรุนแรง อีกฝ่ายจึงคว้าข้อมือเธอยันออกจนร่างเล็กล้มก้นกระแทกพื้น
.
โอบบุญตกใจที่เป็นฝ่ายทำให้เธอเจ็บ แต่เขาก็ต้องข่มจิตใจไม่ให้ยื่นมือเข้าช่วย ปล่อยเธอนั่งฟูมฟายอยู่อย่างนั้น พร้อมตวาดกลับไปด้วยเสียงดังสนั่น
.
“ใช่! พี่มีคนอื่น พี่มีโลกสองใบ แต่ตอนนี้พี่อยากมีโลกใบเดียว และโลกของพี่ต้องไม่มีขิม เพราะพี่ไม่ได้รักขิม”
👄 น้ำจิ้ม 2 👄
.
“ปากดี พี่ไม่คิดเลยนะว่าสี่ปีที่ผ่านมาจะทำให้ขิมเปลี่ยนไปขนาดนี้”
.
“ไม่ต้องถึงสี่ปีหรอกค่ะ แค่ไม่กี่เดือนคนเรายังเปลี่ยนกันได้ หรือพี่โอบว่าไม่จริง”
.
“อย่ามาปากเก่งกับพี่”
.
“ขิมไม่ได้ปากเก่ง ก็แค่พูดความจริง พี่โอบรับไม่ได้เหรอคะ”
.
“อวดดี” โอบบุญสาวเท้าเข้าไปใกล้ ขณะที่หญิงสาวถอยหลังเล็กน้อย “แล้วที่เลือกมาฝึกงานที่นี่ คงรู้สินะว่าพี่จะมาทำงานที่นี่ อย่าบอกนะว่ายังตัดใจจากพี่ไม่ได้”
.
“อย่าสำคัญตัวผิดเลยค่ะ เราก็แค่คนเคยรู้จักกัน ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ที่ขิมมาฝึกงานที่นี่ก็แค่เรื่องบังเอิญ”
.
คำว่า ‘ไม่ได้เป็นอะไรกัน’ ทำให้อารมณ์ของชายหนุ่มเดือดดาลอย่างไม่รู้ตัว ยิ่งได้เห็นแววตาที่เคยใสซื่อและมีเขาอยู่ในนั้นแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ไร้วี่แววของคนเคยรักกัน ยิ่งทำให้หัวใจปวดหน่วงขึ้นมาเฉย ๆ
.
โอบบุญยังคงถือวิสาสะก้าวเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเกือบจรดหน้าผากมน ได้กลิ่นกายหอมกรุ่นจากหญิงสาวที่เคยชิดใกล้ ทว่าอีกฝ่ายไม่ยอมให้เขาก้าวเข้ามาอีกแม้เพียงคืบเดียว เธอเบี่ยงตัวหลบแล้วยื่นมือไปจับบานประตู แต่ถูกมือหนากระชากกลับ มืออีกข้างของเขายันประตูปิดสนิทพร้อมกับกดสวิตช์ไฟจนทั้งห้องมืดมิด
.
และในวินาทีนั้นเองเขาก็โน้มใบหน้าลงมาประกบริมฝีปากเข้ากับคนปากดี ความคิดถึงที่มีพลังมหาศาลเล่นงานเขาจนไม่อาจถอนตัวได้เลย ไม่นึกว่าการกลับมาเจอกันครั้งนี้จะทำให้โอบบุญหลงลืมสิ่งที่เคยกระทำและคำพูดที่เคยพร่ำบอกอีกฝ่ายจนหมดสิ้น ความหน้ามืดตามัวผลักให้เขาทำในสิ่งที่ไม่สมควร กระทั่งรู้สึกว่ามีแรงขบกัดที่ปากตัวเอง
.
“โอ๊ย!” สองมือที่สอดประคองซอกคอขาวย้ายมาจับริมฝีปาก แตะดูจึงรู้ว่ามีเลือดไหลซิบ เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาดุดัน “กล้ามากนะที่ทำแบบนี้กับพี่”
.
“ก็พี่โอบทำทุเรศกับขิมก่อนทำไม”
.
“แค่จูบเนี่ยนะทุเรศตรงไหน เมื่อก่อนเราทำมากกว่านี้อีก”
.
“ก็ทุเรศตรงที่ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่พี่โอบก็ยังทำ”
.
“พูดแบบนี้เหมือนอยากกลับมาเป็นอะไรกับพี่อีก คงคิดถึงพี่มากสินะถึงพูดย้ำแต่คำนี้”
.
“น่าเกลียด”
.
“คำก็น่าเกลียด สองคำก็ทุเรศ ไอ้คนทุเรศคนนี้ไม่ใช่เหรอที่มันเคยเป็นผัวขิม”